Τα χαράματα της Τρίτης 5 Σεπτέμβρη του 1967 ο Γιάννης Χαλκίδης, σε ηλικία μόλις 27 ετών, έπεφτε νεκρός στη Θεσσαλονίκη από τις σφαίρες του αρχιβασανιστή της χούντας υπομοίραρχου Τετραδάκου, πληρώνοντας με την ίδια του τη ζωή το όραμά του για μια Ελλάδα ελεύθερη από ντόπιους και ξένους δυνάστες. Μέλος της νεολαίας Λαμπράκη και του ΠΑΜ (Πατριωτικό Αντιδικτατορικό Μέτωπο) Θεσσαλονίκης, ήταν αυτός που μαζί με τον Μπάρα έβαλαν δυναμίτη σε κολόνα της ΔΕΗ και βύθισαν στο σκοτάδι για μερικά λεπτά τη ΔΕΘ τη μέρα των εγκαινίων. Οι αστυνομικοί τον πυροβόλησαν την ώρα που προσπαθούσαν να τον συλλάβουν. 
Ενας από τους χιλιάδες κομμουνιστές μάρτυρες, που πότισαν με το αίμα τους το δέντρο των λαϊκών αγώνων, σε κάθε περίοδο της Ιστορίας, αφήνοντας πίσω τους παρακαταθήκη το πρόσταγμα της ανυπακοής, απείθαρχης στάσης σε κάθε αντιδραστικό κέλευσμα που επιχειρεί να καλλιεργήσει τη μοιρολατρία, τη λογική του «ανίκητου» ισχυρού. Στις αρχές ακόμα της χούντας, ο Γιάννης Χαλκίδης καταγράφηκε σαν ένα από τα πρώτα θύματά της. Στα βήματά του, το λαϊκό κίνημα κατόρθωσε εφτά χρόνια μετά αυτό που τότε φαινόταν ακατόρθωτο: Να γκρεμίσει την αμερικανοκίνητη χούντα, χάρη στην πίστη του πως όταν ένας λαός θέλει, μπορεί. 
Στα βήματα του Γιάννη Χαλκίδη συνεχίζουμε τους τους αγώνες, μέχρι να βρουν δικαίωση τα οράματα όσων δεν κιότεψαν και αρνήθηκαν να σκύψουν το κεφάλι σ' αυτούς που άλλοι ονόμαζαν και τότε «ανίκητους» και ισχυρούς»...