Η ανάπτυξη του Ελληνικού κινήματος της Ειρήνης τα τελευταία 30 χρόνια στηρίχτη­κε στις πολύχρονες και πλούσιες φιλειρηνι­κές παραδόσεις του λαού μας. Από την αρχαιότητα, η επιδίωξη του ιδανι­κού της ειρήνης αποτέλεσε πηγή έμπνευ­σης για τους Έλληνες ιστορικούς, ποιητές και φιλοσόφους. Ο Αριστοφάνης υμνεί με τα έργα του την «πλουτοφόρα ειρήνη» και ο Ευριπίδης την αποκαλεί «βαθύπλουτη και πρώτη από τους μακάριους θεούς στην ομορφιά». Και ο ιστορικός Ηρόδοτος μι­λώντας για το θέμα ειρήνη ή πόλεμος γρά­φει ότι «κανείς δεν είναι τόσο ανόητος να προτιμάει τον πόλεμο από την ειρήνη, αφού στον πόλεμο οι γονείς θάβουν τα παι­διά, ενώ στην ειρήνη τα παιδιά θάβουν τους γονείς».

Οι αρχαίοι Έλληνες δεν περιορίστηκαν μό­νο στους ύμνους για την ειρήνη αλλά δη­μιούργησαν και φιλειρηνικούς θεσμούς για την προώθηση της, όπως οι Αμφικτιονίες και οι Ολυμπιακοί Αγώνες, που αποτελούν κληρονομιά ολόκληρης της ανθρωπότητας. Η πανάρχαια και πλούσια αυτή φιλειρηνι­κή παράδοση βρήκε τη συνέχεια της και πλουτίστηκε ακόμη περισσότερο με τους σύγχρονους αγώνες του λαού μας για εθνι­κή ανεξαρτησία και ειρήνη, ενάντια στο φασισμό και στον πόλεμο, τους ξένους πάτρωνες και δυνάστες που δυστυχώς γνώρι­σε η χώρα μας από την ίδρυση του σύγ­χρονου ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα.