Από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο - τον καταστρεπτικότερο από τους 15 χιλιάδες περίπου μικρούς και μεγάλους πολέμους που γνώρισε, σύμφωνα με τους ιστορικούς ο κόσμος μέχρι σήμερα που στοίχισε πάνω από 50 εκατομμύρια νεκρούς και ανυπολόγιστες, υλικές καταστροφές - η ανθρωπότητα βγήκε αποφασισμένη να κάνει πράξη το σύνθημα «ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΦΑΣΙΣΜΟΣ, ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΠΟΛΕΜΟΣ». Η έναρξη της πυρηνικής εποχής με την τραγωδία της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, ξεσήκωσε την παγκόσμια συνείδηση και έκανε άμεση και επιτακτική την ανάγκη για την οργάνωση σε παγκόσμια κλίμακα του αγώνα για ειρήνη και αφοπλισμό.
• Στις 6 Αυγούστου του 1948, - 3 χρόνια μετά την καταστροφή της Χιροσίμα από την πρώτη ατομική βόμβα των ΗΠΑ – συνήλθε στο ισοπεδωμένο από τους ναζί Βρότσλαβ της Πολωνίας το πρώτο Πα-γκόσμιο Συνέδριο των διανοουμένων για την ειρήνη. Στο ιστορικό αυτό συνέδριο συμμετείχε και Ελληνική αντιπροσωπεία από τον Πέτρο Κόκκαλη, την Έλλη Αλεξίου και άλλους Έλληνες διανοούμενους - αγωνιστές της εθνικής μας αντίστασης. Το Συνέδριο έκανε έκκληση για οργάνωση του αγώνα για την ειρήνη σ' όλο τον κόσμο.
• Στις 20 Απρίλη 1949 συνήλθε ταυτόχρονα στο Παρίσι και στην Πράγα (ο ψυχρός πόλεμος που είχε ήδη αρχίσει δεν επέτρεψε σ' όλους τους αντιπροσώπους να συγκεντρωθούν σε μια πόλη) το πρώτο Παγκόσμιο Συνέδριο των δυνάμεων της ειρήνης.
Κηρύσσοντας την έναρξη του Συνεδρίου ο Γάλλος Νομπελίστας φυσικός Φρεντερίκ Ζολιό-Κιουρί είχε τονίσει πως κανένα έθνος ξεχωριστά, αλλά όλα τα έθνη μαζί θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν μια μόνιμη ειρήνη για όλο τον κόσμο. Από το Συνέδριο αυτό αποφασίστηκε η δημιουργία του Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης που συγκροτήθηκε ένα χρόνο αργότερα στη Βαρσοβία με Πρόεδρο το Ζολιό-Κιουρί.
• Η πρώτη παγκόσμια εκστρατεία για τον αφοπλισμό που οργάνωσε το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης (ΠΣΕ) ήταν η συγκέντρωση υπογραφών κάτω από την «Έκκληση της Στοκχόλμης» που ζητούσε κατάργηση και απαγόρευση των ατομικών όπλων. Στην εκστρατεία αυτή συμμετείχε το ελληνικό κίνημα της ειρήνης, που άρχισε να αναπτύσσεται μέσα στις δύσκολες συνθήκες του μετεμφυλιοπολεμικού κλίματος και της αμερικανοκρατίας.
• Στις 5 Μάρτη 1951 εκτελείται στη Θεσσαλονίκη ο νεολαίος (22 χρόνων) αγωνιστής Νίκος Νικηφορίδης. Είχε καταδικαστεί σε θάνατο από έκτακτο στρατοδικείο με βασική κατηγορία (!) ότι διακινούσε την «έκκληση της Στοκχόλμης». Παρά τις φοβερές δυσκολίες το κίνημα για την ειρήνη στη χώρα μας συνεχίζει την ανάπτυξη του. Αντιτάσσεται στην ένταξη της χώρας μας στο ψυχροπολεμικό σύμφωνο του ΝΑΤΟ (18.2.1952) και στην υπογραφή της υποδουλωτικής ελληνοαμερικανικής συμφωνίας (12.10.1953) για την εγκατάσταση στρατιωτικών βάσεων των ΗΠΑ στα εδάφη μας και την ανεξέλεγκτη χρησιμοποίηση του χερσαίου, εναερίου και θαλασσίου χώρου μας από τις δυνάμεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Η ανάπτυξη αυτή των φιλειρηνικών αγώνων οδήγησε στη δημιουργία της πρώτης πανελλαδικά οργανωμένης κίνησης ειρήνης στη χώρα μας, της ΕΕΔΥΕ.
• Στις 15 Μάη 1955 δημοσιεύεται ιδρυτική διακήρυξη της ΕΕΔΥΕ που υπογράφουν 77 προσωπικότητες της δημόσιας ζωής (πρώην υπουργοί, βουλευτές, άνθρωποι των γραμμάτων, της τέχνης, συνδικαλιστές κλπ.).
«Από την αυτήν αγωνίαν συνεχόμενοι οι υπογράφοντες την παρούσαν έκκλησιν, απευθυνόμεθα προς όλους εκείνους που έχουν συνείδησιν του επικρεμαμένου τερατώδους κινδύνου και, Ζητούμεν από αυτούς να ενωθούν με τους φιλειρηνικούς ανθρώπους όλου του κόσμου, εις μίαν κοινήν και ισχυράν προσπάθειαν ικανήν να πείση τους κυβερνώντας τα μεγάλα κράτη, ότι έχουν καθήκον να σπεύσουν να ικανοποιήσουν — σύμφωνα άλλωστε και προς το αληθινόν πνεύμα του Καταστατικού Χάρτου του ΟΗΕ — τους πλέον θερμούς και ανθρωπιστικούς πόθους όλων των Λαών, δηλαδή: Τον σημαντικόν περιορισμόν των κλασσικών εξοπλισμών, την κατάργησιν των όπλων και μέσων ομαδικής καταστροφής, την αποκήρυξιν του πολέμου ως μέσου επιλύσεως των διεθνών διαφορών και την αποκατάστασιν ειλικρινών και σταθερών σχέσεων φιλίας και αλληλοσεβασμού μεταξύ όλων των χωρών, διότι έτσι και μόνον θα εδραιωθή η Ειρήνη, το Ύψιστον αυτό αγαθόν δια κάθε Λαόν.»
Την ίδρυση της ΕΕΔΥΕ ακολουθεί η δημιουργία πολλών τοπικών επιτροπών ειρήνης. Από τον πρώτο χρόνο της ζωής της η ΕΕΔΥΕ αγωνίζεται σ' όλα τα επίπεδα μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες:
- Εκδίδει ψήφισμα διαμαρτυρίας για την εγκατάσταση στη χώρα μας βάσεων που θα φιλοξενήσουν πυρηνικά όπλα.
- Απευθύνεται προς την ελληνική και την παγκόσμια κοινή γνώμη, προς όλες τις οργανώσεις των φιλειρηνικών δυνάμεων για το δικαίωμα του Κυπριακού λαού για αυτοδιάθεση.
- Συμμετέχει σε διεθνείς δραστηριότητες, όπως στη Σύνοδο του ΠΣΕ που γίνεται στη Στοκχόλμη.
• Το 1958, στις 9 Μάη, εκδίδεται το πρώτο φύλλο του περιοδικού «ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ» με τη μορφή τετρασέλιδης εφημερίδας, μικρού σχήματος στην αρχή.
Στις 12 Δεκέμβρη του '58 πραγματοποιείσαι μεγαλειώδης ανοιχτή συγκέντρωση στον Πειραιά ενάντια στον πόλεμο. Ακολουθεί έκκληση προσωπικοτήτων κατά της εγκατάστασης πυρηνικών όπλων στις βάσεις των ΗΠΑ στη χώρα μας.
