• Στις 21 Απρίλη πραγματοποιείται η Α' μαραθώνια πορεία ειρήνης παρά την κυβερνητική απαγόρευση. Όλος ο κρατικός και παρακρατικός μηχανισμός έχει κινητοποιηθεί για να εμποδίσει τις χιλιάδες που εισρέουν από κάθε γωνιά της χώρας για να διαδηλώσουν τη θέληση τους για την ειρήνη. Ο λαός περιφρονεί την απαγόρευση και προχωράει μπροστά. Αποτέλεσμα κλούβες, μπλόκα, 2.000 συλλήψεις, 300 τραυματίες. Η πορεία όμως πραγματοποιείται από το Γρηγόρη Λαμπράκη με συνοδοιπόρους τους Ανδρέα Μαμμωνά, Παντελή Γούτη και Μπάμπη Παπαδόπουλο.
• Ένα μήνα μετά, στις 22 Μάη, πραγματοποιείται στη Θεσσαλονίκη η πρώτη εκδήλωση για την ειρήνη, με κεντρικό ομιλητή το Γρηγόρη Λαμπράκη. Το κράτος και το παρακράτος βάζοντας σ' εφαρμογή τα άνομα σχέδια τους για κατάπνιξη κάθε φιλειρηνικής πρωτοβουλίας και δραστηριότητας, δολοφονούν στη συμβολή των οδών Βενιζέλου και Ερμού το βουλευτή, τον μαραθωνοδρόμο της ειρήνης, τον Γρηγόρη Λαμπράκη και τραυματίζουν βαριά το βουλευτή Γιώργη Τσαρουχά.
• Ο σπόρος που έριξε ο Λαμπράκης με το προσωπικό του παράδειγμα και τη θυσία του ρίζωσε βαθιά μέσα στη συνείδηση του φιλειρηνικού λαού μας. Την επόμενη χρονιά, στις 14 Μάη, πραγματοποιείται η Β' μαραθώνια πορεία ειρήνης από τον Τύμβο του Μαραθώνα στο Πεδίο του Άρεως με συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων φίλων της ειρήνης απ' όλη την Ελλάδα. Η πρωτοτυπία, ο παλμός και ο ενθουσιασμός που επικρατεί δίνουν νέα ώθηση στο φιλειρηνική κίνημα, είναι κάτι το πρωτοφανές που συγκλονίζει την Ελλάδα και την παγκόσμια κοινή γνώμη.
• Οι μαραθώνιες πορείες καθιερώνονται σαν κορυφαίες εκδηλώσεις του προδικτατορικού κινήματος ειρήνης και πραγματο-ποιούνται κάθε χρόνο με μεγαλύτερη επιτυχία και μαζικότητα. Έτσι στις 25 Μάη του "65 γίνεται η Γ' μαραθώνια πορεία ειρήνης, στις 22 Μάη του '66 η Δ'. Την Ε' μαραθώνια πορεία πρόλαβε το στρατιωτικό φασιστικό πραξικόπημα της 21/4/1967. Παράλληλα όλα αυτά τα χρόνια η ΕΕΔΥΕ συμμετέχει και παίρνει ενεργά μέρος στις δραστηριότητες του διεθνούς κινήματος όπως στη Συνδιάσκεψη για την αποπυ-ρηνικοποίηση της Μεσογείου στο Αλγέρι (5-9/7/64) και κάνει το Β' Εθνικό της Συνέδριο (1965) όπου εκτιμά τη διεθνή κατάσταση, την ανάπτυξη του φιλειρηνικού κινήματος και παίρνει νέα μέτρα και πρωτοβουλίες.
